Siedzisz przy swoim biurku w poniedziałkowe popołudnie. W ten dzień znienawidzony przez cały świat.
Gdyby poniedziałek był człowiekiem musiałby być w głębokiej depresji. W tak głębokim smutku, że pewnie regularnie leżałby z zamkniętymi oczami na kozetce u soboty, która byłaby jego psychologiem. A piątek wieczór podawałby mu tylko Nutellę i szklankę whiskey, by delikatnie łagodzić ten stan opuszczenia i społecznego odrzucenia.
I w ten nieszczęsny poniedziałek nagle dostajesz wiadomość od szefa:
„Spotkanie: Roczna ocena pracownika”
Myślisz: „O niee… Serio!? Znowu?”
Znowu ta nuda. Kolejne długie, bzdurne spotkanie, na którym będziesz siedzieć, jak na kazaniu i wysłuchiwać, gdzie się za mało postarałeś. I że znowu podwyżki nie będzie. Że znowu cięcie kosztów. Albo znowu, kolejny rok z rzędu dowiesz się, że nie było źle. Że good job. Że…
