Każdego wieczoru, dokładnie w okolicach 20:00, kiedy kładziemy się z trzyletnią Anią spać mamy pewien zwyczaj. To nasza codzienna rutyna, którą powtarzamy już chyba od roku. Może i dłużej.
Po kąpieli, ząbkach, czytankach i zgaszeniu światła Ania prosi o jedną, ostatnią na dziś bajeczkę o Annice.
Annika to jej takie alter ego. To jej lepsze odzwierciedlenie. To ona, tylko odrobinę grzeczniejsza, spokojniejsza, mniej niecierpliwa. Wymyśliła Annikę moja genialna żona.
Bajka polega na tym, że…
Kilka lat temu byłem na szkoleniu w UK. Pogoda niezbyt dopisywała, co jakoś szczególnie nie dziwiło.
Pamiętam, że w ciągu 45 min zobaczyłem ulewny deszcz, grad i zaraz potem piękne słońce. Po rozpoczęciu pierwszej sesji rozglądałem się z zaciekawieniem po sali. W tylnej części stał niepozorny baner, a na nim postać około trzydziestoletniego mężczyzny w okularach ze wzrokiem uniesionym niczym zwycięzca wielkiej bitwy. Zdecydowany, pewny siebie, zdeterminowany.
A nad nim ogromny napis „We are Agile„.
Pomyślałem…
Mam od jakiegoś czasu pewien zwyczaj.
Po skończonym, a często nawet w trakcie projektu wybieram sobie jedną osobę, która nie jest szczególnie wysoko ani rangą ani stażem w firmie. Osobę, która ciężko pracuje, rzadko dostaje informację zwrotną, zawiewa od niej chronicznym brakiem zwykłego doceniania. Zwykłego „Dziękuję”.
Kiedy już wybiorę wysyłam pewną wiadomość.
Zdarzyło Ci się kiedyś prowadzić szkolenie albo burzę mózgów, którą po prostu jak dynamit wysadzało w powietrze kilka osób?
Osób, które w mniej lub bardziej zamierzony sposób sprawiały, że tworzył się kompletny chaos lub niezręczna cisza i ostatecznie spotkanie kończyło się bez konkretnych wniosków?
Mnie się zdarzyło.
Postanowiłem podzielić się swoimi pomysłami na radzenie sobie z trudnymi osobami.
Kiedy byłem na trzecim roku studiów mój tydzień był bardzo uporządkowany. Bardzo.
Udzielałem wtedy korepetycji gimnazjalistom i licealistom. Uwaga… z fizyki i matematyki. Miałem pięciu uczniów i każdy mój dzień był doskonale zaplanowany. Śniadanie, zajęcia, obiad gdzieś w biegu, potem prosto jechałem na drugi koniec miasta, żeby zarobić upragnione 50 zł, powrót o 21.
I tak mijał mi każdy poniedziałek, wtorek, środa i czwartek też. Dzień za dniem. Tydzień za tygodniem.
Pewnego dnia…
Pracuję w dziale usprawniania i doskonalenia procesów biznesowych i mam takie zboczenie zawodowe, że jestem szczególnie wyczulony na punkcie obsługi klienta. Na punkcie kiepskiej obsługi klienta.
Okazuje się, że niesamowicie łatwo można klienta stracić.
© Copyright 2017 Marcin Masłowski Polityka prywatności
